Гүлсім Мұхиядинқызы Рысбекова (Таңқаева) 1957 жылы 9 сәуірде Түрікменстанның Кушка қаласында дүниеге келген. Бұл өмірге келу кезі, тағдырға толы жолының бастауы еді. Әкесі Мұхиядин Таңқайұлы Таңқаев – әскери қызметкер, шекарашы офицер, сол замандағы қазақ азаматтары арасында сирек кездесетін маман иесі болатын. Кішкентай Гүлсімнің балалық шағы құнды қазыналардың қорғаушысы Қазалы өңірінде өткен болатын. Таңқаевтар отбасы ай сайын, жыл сайын түрлі аймақтарға қоныс аударып, жаңа жерлерге бейімделуге мәжбүр болды. Әке-шешесінің өміріндегі осы үнемі ауысулар болашақ дәрігердің жанына үлкен шыдамдылық, тұрақтылық және өмірге деген ерекше көзқарас қалыптастырды. Гүлсімнің әкесі Мұхиядин Таңқайұлы Ұлы Отан соғысының қиындығын көріп, жас күнінде-ақ ауыр еңбекке араласқан жан еді. Ол небәрі 12 жасында Арал теңізінде балық аулауға шығып, өз отбасын асырау үшін жұмыс істеген. Сол кездегі ауыртпашылықтар оның өмірінде мықты ерік-жігер мен төзімділік тәрізді қасиеттерді қалыптастырып, өмір жолында кездескен кез келген кедергіге қарсы тұруға үйретті. Әскери қызметтегі адалдығы мен жауапкершілігі үшін ол шекара қызметіне офицер болып қабылданып, Орынбордағы әскери училищені тәмамдағаннан кейін, Кушка қаласына қызметке жіберілген болатын. Мұнда ол өзінің өмірлік серігі, Гүлсімнің анасы Сара Шүйнішпаевнамен мектепте бірге оқыған кезде танысып, кейін Кушқа қаласында отбасын құрды. Сара Шүйнішпаевна да тағдырдың сынағынан өткен жан болатын. Ырғыз даласында туған ол соғыс жылдарында кішкентай қолдарымен майданға шұлық, биялай тоқып, тылдағы елдің тірлігінен үлесін қосқан. Анасы сияқты еңбекқорлық пен төзімділік оның бойына сіңісті болды. Сара өзінің қаржы саласындағы білімін пайдаланып, әрқашан ерінің қасынан табылып, тұрмыстық жағдайларға қарамастан отбасы үшін барлық жағдайды жасаған жан болды. Мұндай екі қайратты тұлғаның тәрбиесінде өсіп келе жатқан Гүлсімге еріксіз жастайынан еңбек пен жауапкершіліктің не екенін түсінуге тура келді. Кейінірек, Таңқаевтар отбасы Қазақстанға қоныс аударып, Қызылорда облысының Қазалы қаласында, одан кейін Атырау облысының шалғайдағы Миялы ауылында тұрақтады. Міне, осы ауылда Гүлсім алғаш рет қазақ тіліне ауысып, жаңа достар тауып, сол кездегі ауыл өмірінің бар ауыртпалығын өз көзімен көрді. Бірақ Гүлсім үшін ата-анасының үйреткен негізгі сабағы – қай жерде болмасын, қандай жағдайда да болмасын, ең бастысы – білім, еңбек және адамгершілік екенін ұмытпау болатын. 1971 жылы отбасы Ақтөбе облысының Шалқар ауданына көшіп келеді. Осында Гүлсім жасөспірімдік шақтың алғашқы белестерін бастан өткерді. Шалқардың қоңыр салқын ауасы, дала мәдениеті мен ұлттық құндылықтары оның өмірге деген көзқарасын қалыптастырды. Ол білімге құштар болып, 1974 жылы мектепті үздік аяқтап, Алматы қаласына аттанады. Алматы – Гүлсімнің өміріндегі жаңа кезеңнің бастауы болды. Асфендияров атындағы Алматы мемлекеттік медицина институтына түсіп, жас қыздың алдында дәрігер болу арманына қол жеткізуге барлық мүмкіндіктер ашылды. Жас кезінен-ақ қиындықтардан қорықпай, өмірге батыл қадам басқан ол, медицинаның жауапкершілік пен біліктілік талап ететін күрделі саласына бірден кірісіп кетті. Әрбір дәріс, әрбір тәжірибе оның өз кәсібіне деген сүйіспеншілігін нығайтып, адамдарға көмектесу, өмірді сақтау және науқастардың сенімін ақтау міндетін жанына сіңірді. Институтты аяқтаған соң, Гүлсім жолдасымен бірге Алматының шалғайында орналасқан Жаркент қаласына жіберіледі. Бұл ауылдық жердегі медицина қызметінің ауыртпашылығын мойнына артуына тура келген уақыт еді. Гүлсім акушер-гинеколог болып жұмыс істеп, әріптестерімен бірге ауылдағы мыңдаған әйелдердің өміріне жауапты болды. Ауылдық жердің медициналық мүмкіндіктері шектеулі, дәрі-дәрмек тапшылығы, тіпті кейде жарықтың жоқтығы жұмысын одан әрі қиындата түсетін. Бірақ, олар үнемі тек жақсылыққа сеніп, дәрігерлік қызметіне адалдықпен қарады. Олардың қолымен жасалған әрбір операция, дүниеге келген әрбір сәби ана мен бала өмірінің жалғасы еді. 1990-жылдары қайта құру кезеңінің ауыр жағдайында ауылдық дәрігерлердің еңбегі ерекше бағалауды талап етті. Дәрігер ретінде Гүлсім әрдайым жарықсыз, дәрі-дәрмексіз, қарапайым шамның жарығымен операция жасап, тіпті ауыр жағдайда өз қанын науқастарға беруге де дайын болатын. Бұл тек кәсіби шеберліктің емес, сонымен қатар, адамгершілік пен жанашырлықтың нағыз көрінісі еді. Оның ерік-жігері мен сабырлығы көптеген аналар мен балалардың өмірін сақтап қалуға себеп болды. 2001 жылы Гүлсімнің өмірінде тағы да бір үлкен өзгеріс орын алады. Қызы Гүлжан Болашақ бағдарламасы бойынша шетелге оқуға түсіп, отбасы Алматыға қоныс аударады. Ұлы Алмас та шетелде білім алып, қазіргі таңда табысты кәсіпкер болып отыр. Алматыға келгеннен кейін, Гүлсім бірнеше медициналық мекемелерде қызмет етіп, өзінің тәжірибесін одан әрі шыңдай түсті. 2004 жылдан бері ол Алматы қаласындағы №14 емханада жұмыс істеп, өз ісінің шебері ретінде үлкен беделге ие болды. Ол жас дәрігерлерді оқытып, оларға кәсіби бағыт-бағдар берумен айналысады, сонымен қатар, отбасын жоспарлау саласында жұмыс істеп келеді. Гүлсім Мұхиядинқызы үшін дәрігерлік – жай ғана кәсіп емес, өмірлік миссия болды. Ол үшін әрбір науқас – үлкен жауапкершілік, ал әрбір аман қалған жан – оның еңбегінің шынайы жемісі. Әріптестерінің арасында абыройлы, науқастардың арасында сенімді, балаларының алдында мақтанышқа айналған ол, өмірдің бар қиындықтарына қарамастан, өз кәсібіне адалдық танытып келеді. Гүлсім кәсіби өмірінде білім беру де маңызды рөл атқарды. Алматыға қоныс аударған соң, ол дәрігерлік тәжірибесін жалғастырып қана қоймай, Қазақстан-Ресей мемлекеттік медицина институтында сабақ берді. Бұл кезеңде Гүлсім ханым жас мамандарға өз білімі мен тәжірибесін жеткізіп, болашақ дәрігерлерді даярлауда ерекше үлес қосты. Ол студенттерге медициналық білімнің негіздерін үйретіп қана қоймай, дәрігерлік мамандыққа деген сүйіспеншілік пен адалдықты сіңіре білді. Гүлсім Мұхиядинқызының өмірлік ұстанымы – білімге ұмтылу, еңбек ету және ешқашан үміт үзбеу. Ол – қос баланың анасы, бірнеше немеренің сүйікті әжесі. Қызы Гүлжан – халықаралық қатынастар профессоры, ұлы Алмас – табысты кәсіпкер. Еңбек жолында талай қиындық көрсе де, ол әрдайым жарқын болашаққа сеніп, тек алға ұмтылды.